Ἡ ἱεραποστολὴ εἶναι μιὰ συνεχὴς πορεία πρὸς τὴν Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Ἕνα ἐγερτήριο ἀπελευθερωτικὸ προσκλητήριο στὴν ἀνθρωπότητα ποὺ βασανίζεται ἀπὸ τὶς αἱρέσεις, τὶς παγανιστικὲς παραδόσεις, τὴν ὑποταγὴ τῶν ἀνθρώπων στὸν ἄρχοντα τοῦ αἰῶνος τούτου, τόν διάβολο. Στὸν ἀγώνα αὐτὸ ἔρχονται ὧρες ποὺ νοιώθεις νὰ φεύγει ἀπὸ τὰ πόδια σου τὸ χῶμα καὶ νὰ βουλιάζεις, νὰ φαίνεται ὄτι χάνονται δίπλα σου ὅλος ὁ ἀγώνας καὶ οἱ θυσίες αὐτῶν πού ἀγωνίσθησαν μέχρι τώρα. Τότε ὅμως βλέπεις τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ ἁρπάζει, νὰ σὲ στερεώνει καὶ τὴν φωνὴ Του, «θαρσεῖτε, ἐγὼ νενίκηκα τὸν κόσμον».'
Λίγοι, ἐλάχιστοι ἄνθρωποι παλεύουν μπροστὰ. Δὲν μετροῦνται οὔτε στὰ δάκτυλα τοῦ ἑνὸς χεριοῦ. Παίρνεις θάρρος ὅταν θυμᾶσαι τὸν ἀγώνα τοῦ πρώτου ἱεραποστόλου τοῦ Κογγό, τοῦ π. Χρυσοστόμου Παπασαραντοπούλου. Μόνος, γέρος, φιλάσθενος, μὲ φοβεροὺς πονοκεφάλους νὰ περπατᾶ στὴν καρδιὰ τῆς Ἀφρικῆς συνοδευόμενος ἀπὸ τὴν ἠλικιωμένη καὶ αὐτὴ ἀνιψιά του, ἀδελφή Ὄλγα, νὰ κηρύττει Χριστὸν. Τὸν βλέπεις νὰ εἰσέρχεται μέσα στὶς σέκτες μὲ θάρρος, χωρὶς νὰ φοβᾶται καὶ νὰ λέει «κάνετε λάθος· ἄν θέλετε νὰ σωθεῖτε, ἐλᾶτε στὴν Ὀρθοδοξία». Νὰ διηγεῖται τὴν ἱστορία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπὸ Χριστοῦ μέχρι σήμερα καὶ νὰ τονίζει ότι ἐμεῖς δὲν ἀλλάξαμε τίποτε. Ὅπως μᾶς τὴν δίδαξε ὁ Χριστὸς, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ἅγιοι Ἀπόστολοι καὶ οἱ διάδοχοί τους, αὐτὸ μόνον φρονοῦμε καὶ συνεχίζουμε νὰ πιστεύουμε καὶ νὰ κηρύττουμε…
Αὐτὸ μᾶς δίδει θάρρος καὶ ἔρχονται στὰ ἀφτιὰ σου τότε καὶ τὰ λόγια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀλβανίας Ἀναστασίου στοὺς πρώτους συνεργάτες του στὴν ἀνάσταση τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀλβανίας: «δὲν θὰ μᾶς ἐγκαταλείψει ὁ Θεὸς». Βλέπεις τὸ χέρι τοῦ Θεοῦ νὰ σὲ σηκώνει, νὰ σὲ συγκρατεῖ καὶ μέσα σ’αὐτὸ βλέπεις τὰ χέρια τῶν ἀδελφῶν σου, αὐτῶν ποὺ ὀνόμαζε ὁ π. Χρυσόστομος
«ἱεραποστολεῖς», νὰ τὰ ἀπλώνουν καὶ ἡ φωνὴ τους νὰ ἠχεῖ στὰ ἀφτιὰ σου καὶ νὰ φωνάζουν «προχώρα, ἐμεῖς εἴμαστε ἐδῶ», ἀπὸ τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, ἀπὸ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αὐτὸ σοῦ δίδει θάρρος, γονατίζεις τότε μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ ζητᾶς συγγνώμη γιὰ τὴν δειλία σου καὶ σηκώνεσαι μὲ νέες ἀποφάσεις, μὲ νέες δυνάμεις, δὲν νοιώθεις πλέον μόνος.
«ἱεραποστολεῖς», νὰ τὰ ἀπλώνουν καὶ ἡ φωνὴ τους νὰ ἠχεῖ στὰ ἀφτιὰ σου καὶ νὰ φωνάζουν «προχώρα, ἐμεῖς εἴμαστε ἐδῶ», ἀπὸ τὰ πέρατα τοῦ κόσμου, ἀπὸ χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Αὐτὸ σοῦ δίδει θάρρος, γονατίζεις τότε μπροστὰ στὸν Ἐσταυρωμένο καὶ ζητᾶς συγγνώμη γιὰ τὴν δειλία σου καὶ σηκώνεσαι μὲ νέες ἀποφάσεις, μὲ νέες δυνάμεις, δὲν νοιώθεις πλέον μόνος.
Αὐτὸ συνέβη καὶ τὶς τελευταῖες μέρες τοῦ φετινοῦ Σεπτεμβρίου καὶ ἀρχὲς Ὀκτωβρίου. Τὰ τρόφιμα τέλειωναν, τὰ ἑβδομήντα παιδιὰ στὸ οἰκοτροφεῖο τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς σὲ λίγο δὲν θὰ εἶχαν νὰ φάνε, τὰ σχολεῖα ἔπρεπε νὰ ἀνοίξουν, χρήματα δὲν ὑπῆρχαν νὰ πληρωθοῦν οἱ δάσκαλοι, τὸ μικρὸ νοσοκομεῖο ποὺ κτίζεται σὲ φτωχογειτονιὰ τῆς Κινσάσας προχωροῦσε ἀργὰ, ἔπρεπε νὰ ἑτοιμασθεῖ ὁ ἐξοπλισμός του, οἰ ἀσθενεῖς αὐξάνονταν, χρήματα νὰ ἀγορασθοῦν φάρμακα ἤ νὰ κάνουν ἰατρικὲς ἐξετάσεις ἤ νὰ νοσηλευθοῦν σὲ νοσοκομεῖα δὲν ὑπῆρχαν.
Ὁ ραδιοφωνικὸς σταθμὸς «Ἡ φωνὴ τῆς Ὀρθοδοξίας», ἡ φωνὴ ποὺ μπαίνει σὲ κάθε σπίτι καὶ προσφέρει τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ κατήχηση, κινδυνεύει νὰ σιωπήσει, γιατὶ δὲν μπορεῖ νὰ πληρώσει τὸ πετρέλαιο γιὰ νὰ λειτουργήσει. Πάνω σ’αὐτὴ τὴν θλίψη ἀκούστηκε μιὰ φωνὴ ἀπὸ τὴν Θεσσαλονίκη: «θὰ ἀγωνισθοῦμε μαζί σας, ὅπως καὶ ἄλλες φορὲς, θὰ γίνουμε κυρηναῖοι». Ἕνας συγκινητικὸς συναγερμὸς ἀπὸ νέους τῆς Ἀδελφότητος Ὀρθοδόξου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς, ἀπὸ ἀνθρώπους μικροὺς καὶ μεγάλους μὲ εὐαισθησία στὸν πόνο τῶν ἀνθρώπων καὶ στὴν διάδοση τοῦ Εὐαγγελίου ξεκίνησαν τὴν συγκέντρωση τροφίμων καὶ πραγμάτων ἀναγκαίων γιὰ τὴν συνέχιση τῆς ἱεραποστολῆς στὴν καρδιὰ τῆς Ἀφρικῆς. Συνέδραμαν στὸ προσκλητήριο αὐτὸ φίλοι τῆς ἱεραποστολῆς ἀπὸ ὅλη τὴν Ἑλλάδα: Θεσσαλονίκη, Ἀθήνα, Βέροια, Νάουσα, Κατερίνη…
Ἕνα πραγματικὸ θαῦμα. Μιὰ φωνὴ ἀντηχοῦσε: δὲν εἶστε μόνοι, εἴμαστε κι ὅλοι ἐμεῖς οἱ «ἱεραποστολεῖς». Ὄχι μὲ λόγια ἀλλὰ δυναμικὰ δίπλα σας. Πάρτε κουράγιο καὶ προχωρᾶτε ὅλοι ἐσεῖς ποὺ διακονείτε στὴν καρδία τῆς Ἀφρικῆς, στὸ Κογγό. Καὶ φορτώθηκαν καὶ ξεκίνησαν τὰ δύο κοντέινερ ἀπὸ τὴν Ἀδελφότητα Ὀρθοδόξου Ἐξωτερικῆς Ἱεραποστολῆς τὸν δρόμο γιὰ τὴν Κινσάσα.
Τότε πῶς νὰ μὴν γονατίσεις ξανὰ καὶ νὰ εὐχαριστήσεις τὸν Πανάγαθο Θεὸ, νὰ τὸν δοξάσεις καὶ νὰ παρακαλέσεις μὲ δάκρυα στὰ μάτια «σκέπασε Κύριε ὅλους αὐτοὺς ποὺ προσέφεραν καὶ βοήθησαν στὴν ἀποστολὴ αὐτῶν τῶν δύο κοντέινερ· χάρισέ τους τὰ ἐπίγεια καὶ οὐράνια ἀγαθά σου»!
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ μόνο, ἀλλὰ καὶ ἅγιο, ποὺ μπορεῖς νὰ κάνεις γιὰ ὅλους αὐτοὺς καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸν Πρόεδρο, τὰ μέλη τῆς Ἀδελφότητος καὶ τοὺς συνεργάτας καὶ δωρητὰς τῆς Μητροπόλεως Κινσάσας, μαζὶ βέβαια μὲ τὸ ἐγκάρδιο «εὐχαριστῶ» καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη πού αἰσθάνεσαι νὰ βγαίνει πηγαία ἀπὸ ἐσένα, τοὺς συνδιακονοῦντας, τοὺς φοιτητάς μας, τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ἀρρώστους ἰθαγενεῖς μας.
Αὐτὸ εἶναι καὶ τὸ μόνο, ἀλλὰ καὶ ἅγιο, ποὺ μπορεῖς νὰ κάνεις γιὰ ὅλους αὐτοὺς καὶ ἰδιαίτερα γιὰ τὸν Πρόεδρο, τὰ μέλη τῆς Ἀδελφότητος καὶ τοὺς συνεργάτας καὶ δωρητὰς τῆς Μητροπόλεως Κινσάσας, μαζὶ βέβαια μὲ τὸ ἐγκάρδιο «εὐχαριστῶ» καὶ τὴν εὐγνωμοσύνη πού αἰσθάνεσαι νὰ βγαίνει πηγαία ἀπὸ ἐσένα, τοὺς συνδιακονοῦντας, τοὺς φοιτητάς μας, τοὺς πτωχοὺς καὶ τοὺς ἀρρώστους ἰθαγενεῖς μας.
Εκ της Ιεράς Μητροπόλεως
The Mission is a constant course towards the Kingdom of God. A liberating bugle call to the humankind that is tormented by heresies, pagan traditions, subordination of men to the ruler of this century, the devil. In this struggle, there are times that you feel the earth move under your feet and yourself sink, you feel that all the striving and the sacrifices of those who have struggled so far are going in vain. But then you see God’s hand grabbing hold of you, propping you up and crying aloud “Fear thou not; I have overcome the world.”
Few, very few people fight on the front line. They can be counted on the fingers of one hand. You take courage when you remember the struggle of the first missionary in the Congo, Fr. Chrysostomos Papasarantopoulos. Lonesome, old, in fragile health, with severe headaches, he walked down the heart of Africa, accompanied by his also advanced in age niece, Sister Olga, proclaiming Christ. You can see him unafraid going into the houses of the sects and fearlessly telling them “you are wrong; if you want to be saved, come to Orthodoxy.” Recounting the history of the Orthodox Church from the time of Jesus until that day and emphasizing that we have changed nothing. Αs Christ taught us, as the Holy Apostles and their successors handed it down to us, so we accept and we believe and we preach…
This encourages us to go on. And then come to your ears the words of Archbishop Anastasios of Albania to his first partners in the resurrection of the Albanian Church: “God will not abandon us”. You see the hand of God raising you up and sustaining you and in it you see your brothers, those whom Father Chrysostomos named “remissionaries,” reaching out their hands, and you hear their voices resounding from the ends of the earth, from thousands of miles away: “Go forth, we are here for you.” This gives you courage; and then you kneel before the Crucifix and ask for forgiveness for your cowardice and you raise with new determination, new resolutions, new strength, feeling lonely no more.
This is what happened in late September and early October this year. Food supplies were running out, the seventy children in the boarding house of our Theological School would soon have nothing to eat and the schools were about to open but there was no money to pay the teachers. The construction work of our small hospital in a Kinshasa slum was progressing very slowly and we had to attend to its equipment, the number of patients was constantly growing but we could give them no aid for the purchase of drugs, for medical exams or for their hospitalization.
Moreover, the “Voice of Orthodoxy” radio station, the voice that goes into every home and offers the Orthodox teaching and catechism, was in danger of being silenced, for we could not afford to pay the petroleum for its operation. Fortunately this sorrow has been replaced by relief thanks to a voice from Thessaloniki: “we will fight along you as we have done before, we will become “Cyrenians.” A heartwarming rally of the youth of the Orthodox Missionary Fraternity and of people young and old, all sensitive to human suffering and interested in the propagation of the gospel, led to the gathering of food supplies and other stuff necessary for the continuation of the Mission in the heart of Africa. To this call responded Friends of the Mission from all over Greece: Athens, Veria, Naousa, Katerini…
A real miracle. A voice resounded: you are not alone, we, “remissionaries”, stand by your side. Not in words but in deeds. Take heart and move forward, all you ministering in the heart of Africa, in the Congo. Thus from the Orthodox Missionary Fraternity set off two containers to Kinshasa.
How could we not kneel down again and give thanks to the All-benevolent God, give glory to Him and ask Him in tears: “Protect, O Lord, all those who offered and helped for the shipment of these two containers; grant them your earthly and heavenly goods!”
This is the only thing but also the holiest one we can do for all of them, especially for the President, the members of the Fraternity, the partners and the donors of the Holy Diocese of Kinshasa, to whom we also owe a hearfelt “thanks” and a deep gratitude that naturally springs from each one of us, those assisting in our ministry work, our students, our poor and ailing natives.
From the Holy Metropolis
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου