Δεκατρία χιλιόμετρα περπατούσαν κάθε πρωί, κάτω από τον καυτερό ήλιο ή την δυνατή βροχή τα παιδιά της Γκάνκας, για να πάνε στο κοντινότερο σχολείο, για να μάθουν γράμματα. Όλη τη μέρα περπατούσαν. Ο πόθος για μάθηση μεγάλος. Δεν υπολόγιζαν κούραση, αρκεί να σπουδάσουν. Και όσα παιδιά δεν μπορούσαν να περπατήσουν ή οι γονείς τους δεν είχαν χρήματα να πληρώσουν τα δίδακτρα στο σχολείο –εδώ στο Κογκό δεν υπάρχει, όπως στην Ελλάδα, δωρεάν παιδεία, αλλά οι μαθητές πληρώνουν για να σπουδάσουν–, κάθονταν αγράμματα μέσα στην καλύβα τους στο δάσος.
Βοηθούσαν τους γονείς τους να καλλιεργήσουν λίγο κήπο ή να κατεβάσουν από τα δένδρα καμιά μπανάνα ή από τα άλλα φρούτα του δάσους. Το παράπονό τους το έβλεπες στα μάτια τους, στην έκφρασή τους. «Θα μείνουμε αγράμματοι. Οι φίλοι μας και τα άλλα παιδιά, που οι γονείς τους έχουν χρήματα να πληρώσουν το σχολείο, μπορεί να περπατούν πολλά χιλιόμετρα αλλά πηγαίνουν σχολείο, μαθαίνουν γράμματα. Εμείς τίποτα, δεν θα μάθουμε να διαβάζουμε, να γράφουμε. Θα μείνουμε αγράμματοι».Τα δακρυσμένα μάτια τους τα παρατήρησε ο τότε Μητροπολίτης Κεντρώας Αφρικής Ιγνάτιος και έκτισε το σχολείο του Αγίου Νεκταρίου δίπλα στην εκκλησία της Υπαπαντής στην άκρη του χωριού Γκάνκα.
Για να λειτουργήσει όμως έπρεπε να βρεθούν τα χρήματα. Οι γονείς, φτωχοί άνθρωποι, δεν είχαν να πληρώσουν δίδακτρα. Το κτήριο έγινε, αλλά χρήματα να λειτουργήσει δεν υπήρχαν. Πως θα πληρωθούν οι δάσκαλοι, το προσωπικό, τα λειτουργικά έξοδα; Η Μητρόπολη αδυνατούσε, δεν είχε οικονομική δυνατότητα να ανταποκριθεί. Η οικονομική κρίση στην Ελλάδα χτύπησε και στις ιεραποστολές. Οι δωρεές λιγόστεψαν. Η αγωνία μεγάλη. Πως θα λειτουργήσει; Τότε, βρέθηκε ένας Έλληνας του Κογγό, της Κινσάσας, συνεννοήθηκε με τον γιο του και ανέλαβαν το βάρος της λειτουργίας του. Κάθε μήνα πλήρωναν τους δασκάλους, κάλυπταν τα λειτουργικά έξοδα. Την πρώτη χρονιά, 100 παιδιά γράφτηκαν στην πρώτη τάξη. Μερικά από τα παιδιά, ας ήταν και έφηβοι 15-16 ετών που δεν είχαν πάει μέχρι τώρα σχολείο. Έτρεξαν να γραφούν. Τα παιδιά του δάσους μάθαιναν γράμματα δωρεάν. Δεν περπατούσαν με τις ώρες χιλιόμετρα. Τα παιδιά πλήθαιναν, το σχολείο προχωρούσε, οι πρώτοι τελειώσαν το Δημοτικό. Τα παιδιά έπρεπε να συνεχίσουν, έτσι από πέρσι λειτούργησαν και οι πρώτες τάξεις του Γυμνασίου.
Δεν χρειαζόταν πια να πηγαίνουν με τα πόδια χιλιόμετρα κάθε μέρα. Το χαμόγελο στα πρόσωπα των παιδιών, που δεν μπορούσαν μέχρι πρότινος να πάνε σχολείο, άστραψε. Χαρούμενες φωνές ακούγονταν τώρα. Τώρα έχουν σχολείο.
Ένας Έλληνας από την Κινσάσα με τον γιο του σπούδασαν τόσα παιδιά, δώσαν το χαμόγελο, δώσαν την μόρφωση στα φτωχά παιδιά του δάσους της Γκάνκας. Αυτοί είναι οι Έλληνες του Κογκό, της Κινσάσας, δίπλα στην Εκκλησία, συμπαραστάτες στο έργο της ιεραποστολής. Πονούν και αγαπούν τους ιθαγενείς.
Ο μεγάλος αυτός ευεργέτης έφυγε για τον Ουρανό. Η οικονομική κρίση έφθασε και στο Κογγό. Ο γιός του έκανε μεγάλες προσπάθειες και θυσίες για να το κρατήσει ανοικτό πληρώνοντας τα έξοδα του σχολείου. Η οικονομική κρίση, όμως, εξακολουθεί να μεγαλώνει. Δύσκολα να συνεχίσει να λειτουργεί το σχολείο χωρίς την συνδρομή όλων μας. Πρέπει κάθε μήνα να συγκεντρώνονται 850 ευρώ, για να πληρωθούν οι δάσκαλοι, το υπόλοιπο προσωπικό, τα έξοδα του σχολείου. Του σχολείου του Αγίου Νεκταρίου, του σχολείου δίπλα στο δάσος, του σχολείου της Γκάνκας για να σπουδάζουν τα πτωχά παιδιά των ιθαγενών.
Ποιος θα βοηθήσει για να συνεχίσουν κάθε πρωί να βγαίνουν από τις καλύβες τους τα πτωχά παιδιά και να μαθαίνουν γράμματα; Ποιος θα βοηθήσει για να μην σταματήσει να λειτουργεί το σχολείο;
† Ο Κινσάσας Νικηφόρος
Thirteen kilometers was the distance the children of Nkanka had to walk every morning under the hot sun or in heavy rain in order to reach the nearest school and receive education. They walked for hours and hours out of their longing for education, without minding fatigue, as long as they could have access to schooling. What about the children who could not walk, or whose parents could not afford to pay the school fees? Well, in the Congo, there is no such gift as free education, as in Greece. Students have to pay in order to be educated; otherwise they remain illiterate in their mud huts in the forest and spend their time helping their parents cultivate a little orchard or taking down bananas or other forest fruit from the trees. One could easily see the complaint in their eyes, in their expression. «We’ll remain illiterate, while our friends and other children whose parents have money to pay for schooling may walk miles and miles every day, but at least they go to school, they receive education. As for us, alas, we will never be given the chance to learn to read and write; we will remain illiterate.»
Their tearful eyes did not escape the notice of His Eminence Ignatius, Metropolitan of Central Africa at the time, who built the St. Nectarios School next to the Candlemas Church at the edge of the Nnanka village.
However, it was not possible to run the school and afford its maintenance and operation without funding. The parents, poor people themselves, were not able to afford tuition fees. The building was made, but there was no money for its running costs. How could the teachers, the staff, the operational costs be paid? By no chance could the Metropolis respond to so costly a project. The economic crisis in Greece had a devastating impact on church missions as well. Donations have fallen short of our expectations. Our anxiety is increasing; how will this school work?
Then a Greek man from Kinshasa, Congo, along with his son undertook the burden of its operation. Every month they paid the teachers and covered the running costs. In the first year we had 100 children enrolling in the first grade. Some of them, even if they were 15-16 year- olds who had never been to school before, rushed to enroll. The forest children were given the chance to receive free education. They would not have to walk for miles and miles anymore. The number of students was growing, the school was functioning properly, and eventually we had the first graduates from Primary School. The children wanted to further their education, so last year we had the first Middle School classes operating as well.
The children did not have to walk long distances every day. The smile on the faces of the children, particularly those who could not go to school before, flashed. Cheerful voices were heard now, for now they had a school.
A Greek man from Kinshasa with his son helped so many trapped in poverty children study, and made them smile again. These two people gave the poor forest children, the children of Nkanka, the chance to have access to free schooling. These are the Greeks of Kinshasa, the Greeks of the Congo, always by the Church, supporters of the Mission, who love, embrace and sympathize with their indigenous brothers and sisters.
However, one day this great benefactor passed away. Since then, his son has made great efforts and sacrifices to keep the school open by paying its running costs, something extremely difficult since the financial crisis has struck the Congo as well and is on the increase. Naturally, it is becoming more and more difficult for the school operation to be continued without everyone’s support. Every month € 850 must be gathered for salary payment to the teachers and the rest of the staff as well as for the operating costs. The St. Nektarios School, the one next to the forest, the Nkanka school, where the poor indigenous children are given the chance to study and hope for a better future.
Which warm-hearted philanthropist will help these poor underprivileged children to continue going to school every morning and dare dream of a better life? Who will help us save our school from closure?
† Nikiphoros of Kinshasa
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου