Το ιερότερο και δυσκολότερο έργο της Εκκλησίας ( Ιερά Μητρόπολη Μουάνζας Τανζανίας ). The Most Sacred and Difficult Task ( Orthodox Diocese of Mwanza - Tanzania )

Χωρίς αμφιβολία, το κήρυγμα «τοῦ εὐαγγελίου τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ» (Μαρκ. 1:14) αποτελεί την πεμπτουσία και τον λόγο υπάρξεως της ιεραποστολικής δραστηριότητας της Εκκλησίας του Χριστού στα έθνη. Αποτελεί τον άξονα, γύρω από τον οποίο οφείλουν να περιστρέφονται και να αναπτύσσονται όλες οι επιμέρους δράσεις και πρωτοβουλίες της Ιεραποστολής, προκειμένου να μπορούν να νοηματοδοτούνται και να αξιολογούνται όχι ως αυτοσκοπός αλλά ως εργαλεία και μόνο, που συντελούν και διευκολύνουν την συνάντηση των λαών με το λυτρωτικό μήνυμα του Ευαγγελίου.

Αν ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός και οι μαθητές και απόστολοί Του λειτούργησαν και διακόνησαν πρωταρχικά και κύρια ως κήρυκες «του ευαγγελίου του Θεού», και περιέκλεισαν κάθε νόημα στην φράση, «πεπλήρωται ὁ καιρός καὶ ἤγγικεν ἡ βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Μετανοεῖτε καὶ πιστεύετε ἐν τῷ εὐαγγελίῳ» (Μαρκ. 1:15), τότε, απαραίτητα και διαχρονικά, αυτό το ίδιο θα πρέπει να είναι το νόημα και η αφετηρία της διακονίας κάθε σύγχρονου αποστόλου–ιεραποστόλου μέσα στην Εκκλησία.

Οι απόστολοι κλήθηκαν «γενέσθαι ἁλιεῖς ἀνθρώπων» (Μαρκ. 1:17), και αυτή την αυτοσυνειδησία βλέπουμε να διατηρούν και να προασπίζονται μέχρι τέλους. Αυτός, εξάλλου, ήταν ο λόγος της εκλογής των επτά διακόνων, ώστε οι δώδεκα να μην αναγκάζονται «καταλείψαντες τὸν λόγον τοῦ Θεοῦ διακονεῖν τραπέζαις» (Πράξεις 6:2), αλλά μάλλον εκείνοι απρόσκοπτα πλέον να προσκαρτερούν «τῇ προσευχῇ καἰ τῇ διακονίᾳ τοῦ λόγου» (Πράξεις 6:5).

Αυτό είναι το ιερότερο και ταυτόχρονα το δυσκολότερο έργο, το οποίο ο Κύριος δεν εμπιστεύθηκε σε όλους, αλλά σε εκείνους που πληρούσαν τις προϋποθέσεις αυτής της διακονίας, και διέθεταν την αφοσίωση, την αγιοπνευματική εμπειρία και την κλήση της ιερουργίας του λόγου του Θεού.

Η ανάγκη της αλληλοσυμπλήρωσης και της ποικιλίας των χαρισμάτων στην Εκκλησία έκαναν τον Απόστολο Παύλο να χρησιμοποιήσει την εικόνα του ανθρωπίνου σώματος, προκειμένου να εξηγήσει στους αδελφούς του, πως όλοι έχουν θέση και αρμοδιότητα διακονίας μέσα σ’ αυτήν και μπορούν να συντελέσουν στην εκπλήρωση της αποστολής Της, αρκεί να συνειδητοποιήσουν και να λειτουργήσουν στα πλαίσια της συγκεκριμένης προσωπικής τους κλίσης και κλήσης. «Καὶ οὒς μὲν ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ πρῶτον ἀποστόλους, δεύτερον προφήτας, τρίτον διδασκάλους, ἔπειτα δυνάμεις…

Μὴ πᾶντες ἀπόστολοι; μὴ πᾶντες προφήται; μὴ πᾶντες διδάσκαλοι; μὴ πᾶντες δυνάμεις;…» (Α΄ Κορ. 12:28-30). Και συνεχίζει, «ζηλοῦτε δὲ τὰ χαρίσματα τὰ κρείττονα…», για να καταδείξει μετά από λίγο πως κάθε χάρισμα μέσα στην Εκκλησία καθίσταται σημαντικό και απαραίτητο, εάν και εφ’ όσον επιτελείται από αγάπη και με αγάπη. (Α΄Κορ. 13:1 κ.ε.).

Επομένως, η έμπνευση και η καθοδήγηση των σύγχρονων αποστόλων–ιεραποστόλων του Κυρίου μας θα πρέπει να αντλείται από τις παραπάνω αξιωματικές θέσεις, που ο Ίδιος έθεσε μέσα στην Νέα Διαθήκη Του.

Ας έρθουμε όμως τώρα στην αφρικανική πραγματικότητα, για να ψηλαφίσουμε τις προκλήσεις και τα προβλήματα. Η κλήση μας και η αποστολή μας είναι να κηρύξουμε την έλευση της Βασιλείας του Θεού στο πρόσωπο του Υιού Του, και τη σωτηρία και απολύτρωση του ανθρώπου μέσα από το σχέδιο της Θείας Οικονομίας Του. Σε κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που ο Θεός θα στείλει κοντά μας, στα χωριά και στις πόλεις, στα χωράφια, στους δρόμους, στην έρημο. Να μεταλαμπαδεύσουμε την εκκλησιαστική εμπειρία αιώνων και να βοηθήσουμε να κατανοηθεί και να βιωθεί ως η μόνη ασφαλής και βεβαία οδός της σωτηρίας.

Στην Αφρική, επειδή το πρόβλημα της καθημερινής επιβίωσης των ανθρώπων ορθώνεται τραγικό και απελπιστικά πιεστικό, και δεν υπάρχει τέλος σ’ αυτό, η πρόκληση είναι οδυνηρή. Η ανάγκη οδηγεί στη διακονία των τραπεζιών (με την ευρύτερη έννοια),

και η καθημερινή διαπάλη ανάμεσα στην ανάγκη και την ιερουργία του λόγου διχάζει τον απόστολο-ιεραπόστολο και διαπερνά την καρδιά του σαν δίκοπη μάχαιρα.

Ο ίδιος γνωρίζει καλά τι ακριβώς έχουν περισσότερο ανάγκη οι υπάρξεις που έχει μπροστά του, αλλά εκείνες όχι! Ζητούν -και εύλογα- τα επίγεια, τα πιεστικά. Εκείνος κλήθηκε να τους χορτάσει με τα αιώνια, τα απαραίτητα. Πώς θα μπορέσει να το κάνει χωρίς τη συμπαράσταση και τη βοήθεια των διακόνων των άλλων χαρισμάτων; Αυτό είναι λοιπόν και το δράμα του.

Η ανωριμότητα των ανθρώπων και η ανεπάρκεια των χαρισμάτων καταντούν το ιερότερο και δυσκολότερο έργο, την μαρτυρία «περί του λόγου της ζωής» (Α΄ Ιωάν. 1:1), πολλές φορές να έρχεται τελευταίο, ή να παραδίνεται αναγκαστικά στα χέρια ανθρώπων καλών αλλά άπειρων εκκλησιαστικά και πνευματικά!

Ευχώμεθα υπέρ αλλήλων, αδελφοί.

† Ο Μουάνζας Ιερώνυμος

https://ierapostoles.gr/2018/10/%CF%84%CE%BF-%CE%B9%CE%B5%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CE%B4%CF%85%CF%83%CE%BA%CE%BF%CE%BB%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CE%AD%CF%81%CE%B3%CE%BF/

Κάντε μια γενναιόδωρη προσφορά στην Ορθόδοξη Μητρόπολη της Μουάνζας της Τανζανίας μέσω της Αδελφότητας Ορθοδόξου Εξωτερικής Ιεραποστολής Θεσσαλονίκης ΣΗΜΕΡΑ κιόλας !!!

https://ierapostoles.gr/%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE/donate/iban/

Without doubt, the preaching of «the gospel of the kingdom of God» (Mark 1:14) is the quintessence and reason for the existence of the missionary activity of the Church of Christ in the nations. It is the axis around which all the individual actions and initiatives of the mission must revolve and develop, so that they can be understood and evaluated as tools alone – and not as an end in themselves, which contribute to and facilitate the encounter of peoples with the redemptive message of the Gospel.

If our Lord Jesus Christ and His disciples and apostles functioned and ministered primarily and principally as preachers of the «Gospel of God,» and enclosed every meaning in the phrase, “The time is fulfilled, and the kingdom of God is at hand: repent ye, and believe the gospel” (Mark 1:15), then, necessarily and over time, this should be the meaning and the starting point of the ministry of every contemporary missionary apostle within the Church.

The Apostles were called « to become fishers of men” (Mark 1: 17), and we see them preserve and defend this self-consciousness to the end. Besides, this was the reason for the election of the seven deacons, so that the twelve apostles would not be forced to «leave the word of God, and serve tables» (Acts 6: 2), but rather give themselves continually “to prayer, and to the ministry of the word” unhindered (Acts 6:4).

This is the most sacred and at the same time the most difficult task, which the Lord did not entrust to all but only to those who fulfilled the requirements for this ministry, and had the dedication, the experience of the Holy Spirit and the call for preaching the word of God.

The need for complementarity and variety of spiritual gifts within the Church made St. Paul the Apostle use the image of the human body so as to explain to his brothers that everyone has a place and role in the Church ministry and their help can be conducive to the fulfillment of her mission as long as they realize that they should function within the framework of their own personal inclination and call. «And God hath set some in the church, first apostles, secondarily prophets, thirdly teachers, after that miracles…Are all apostles? Are all prophets? Are all teachers? Are all workers of miracles? (A’Cor.12: 28-30). And he continues, «But covet earnestly the best gifts…» (A’Cor.12:31), in order to demonstrate later that every gift within the Church becomes important and necessary only if and when it is used “in love”.

Therefore, the inspiration and guidance of our Lord’s contemporary missionary apostles should be drawn from the aforementioned fundamental principles, which He Himself set as commandments in His New Testament.

But let us now come to the African reality in order to trace the challenges and the problems there. Our call and mission is to proclaim the coming of the Kingdom of God in His Son and the salvation and redemption of man through the plan of His Divine Providence. To every human being that God will send near us, in the villages and cities, in the fields, in the streets, in the wilderness. To impart the ecclesiastical experience of centuries and help so that it becomes understood and experienced as the only safe and sure path to salvation.

In Africa, since the problem of people’s daily survival is dramatically and desperately pressing and there is no end to it, the challenge is painful. The need leads to the ministry of the tables (in the broader sense), thus the daily dual struggle between the need and the divine service of preaching divides the missionary apostle and penetrates his heart like a double-edged sword.

He knows well what exactly the human beings he has before him are most in need of, but they themselves don’t! As expected, they only ask for the worldly, the material things that will help them meet pressing immediate needs. He was called to fill them up with the spiritual, the eternal. How can he achieve that without the support and help of deacons of complementary gifts? That’s his drama.

Many times the immaturity of the people and the inadequacy of the gifts make the most sacred and hard work, the testimony “on the word of life” (John,1: 1), come last, or inevitably end up in the hands of people who may be good but who are inexperienced both ecclesiastically and spiritually!

With ardent prayers
† Ieronymos of Mwanza

https://orthodoxmission.org.gr/2018/10/the-most-sacred-and-difficult-task/

SUPPORT ORTHODOX CHRISTIAN CHURCH IN MWANZA OF TANZANIA
https://orthodoxmission.org.gr/how-you-can-help/donate/